Eat Sleep Walk Repeat rond de Dhaulagiri.

Bovenstaand is niet de meest originele titel, maar het dekt wel aardig de lading van afgelopen weken. Natuurlijk hebben we de dagen voor en na de trekking ook cultureel gedaan, misschien dat ik daar nog een apart verslag over schrijf. Maar ik wil eerst maar het verhaal van de trekking delen.

Walk

Zoals sommige mensen zouden zeggen bestonden onze dagen vooral uit ‘lopen, lopen, lopen’. En eigenlijk komt het daar wel een beetje op neer. De ene dag wat langer en zwaarder dan de andere dag. Vooral in het begin hadden we daar nog een beetje moeite mee. Ons was een uitdagende tocht beloofd, maar behalve de hoge temperaturen, was er nog weinig uitdaging. Wel hele mooie uitzichten, over rijstevelden en in de verte de eerste toppen van de bergen. De eerste dagen liepen we langs een rivier, af en toe via een soms niet perse stabiele brug, naar de overkant. Soms bereikte we ‘ongemerkt’ al hoogtes boven de 2000 meter, maar de kampen bleven in de eerste dagen nog relatief laag. Zodat we langzaam konden wennen aan de hoogte. Het landschap was wel afwisselend, langs afgronden, door de jungle, via landslides kwamen we langzaam bij de boomgrens uit op 3500meter. Vanaf toen werd het lopen wel serieus, de afstanden korter, maar de dagen duurde net zo lang. De paden werden iets minder duidelijk, de hulp van de sherpa’s waardevoller en de zuurstof geringer. Door de opwarming van de aarde, en dus door het wegsmelten van een deel gletser, hadden we een extra element in de tocht. Het oversteken van een rivier op bijna 4000 meter zonder brug. Ja dat was koud. En hoe hoger we kwamen, hoe minder warm het werd. Vandaar mijn mooie jas op de foto’s. De jas was gehuurd en hij paste bijna precies, maar was wel lekker warm. Een dag tijdens het lopen echt niet zo goed weer gehad, weinig uitzicht en lichte sneeuwstorm. Bijna hadden de sherpa’s het moeilijk met het pad vinden, maar we waren ruim voor het donker op het gletserkamp. Al had je niet altijd door dat je op gletser liep, vooral veel stenen en puin, en de route werd aangegeven via de steenmannen. Vanaf de gletser liepen we langzaam omhoog naar het hoogste punt van de tocht. Het ‘dak’ van de tocht was de French col van 5300 meter, een harde wind en helaas beperkt uitzicht door de opkomende bewolking, dus snel weer naar ‘beneden’. Daar hadden we een rustdag op 5000 meter hoogte, om energie op te doen voor de laatste dagen. Nog de Dhampus pas over van 5200 meter, dit keer wel met een heel mooi Himalaya uitzicht. Gelukkig mochten we nog een tijdje op hoogte beetje op en af lopen en van het Himalaya decord genieten, voordat we ineens 1000 meter afdaalde. Toen ging het allemaal heel snel, wel duidelijk was dat mijn knieën liever omhoog gaan dan naar beneden, maar het was nog maar een half dagje afdalen. En dan sta je ineens in de ‘bewoonde wereld’ met wifi.
Het lopen zelf is wel meegevallen, geen last van mijn voeten gehad. Alleen het lopen op hoogte is wel wat tegen gevallen. Gelukkig hadden we een gids die altijd ‘solutions’ voorhanden had. Ook op de dag dat mijn longen niet meewerkte, en een tas op de rug dan niet ideaal is om door te ademen. Solution 1 van de gids was ‘ Santa!’, een van de sherpa’s die ongeveer al het zware werk moest doen voor de sirdar (hoofdsherpa) En solution 101 was eigenlijk ook ‘Santa’, want na het lopen stond hij meteen of klaar met thee of was hij de tenten aan het opzetten. Ook hielp hij ons door het water heen, en door de padeloze stukken. Oftewel, veruit de lievelingssherpa van ons.

Eat

Het eten, altijd een dingetje voor mij op reis. Maar dat is me nu behoorlijk mee gevallen. We hadden op trekking een kookteam bij ons. Een kok, vier keukenjongens en manusje van alles. Elke ochtend werden we gewekt met morning tea, de eerste 250ml van de dag. Bij de briefing in September was ons verteld dat we hoe hoger we kwamen hoe meer we moesten drinken, en per 1000 meter een liter extra. Dus op 5000 meter zou je 5 liter moeten drinken. Met alle gevolgen van dien…. Snachts in de kou de tent uit om te plassen. Ontbijt kregen we of in de zon met een mooi uitzicht of in de eettent, en bestond uit een ei, soms gekookt, dan weer gebakken. Ook lag er op het bord een Nepalese pannenkoek, iets dikker en droger dan de Nederlandse variant en was er de optie voor een kom pap. Vooral die pap schijnt goed wandelvoedsel te zijn, maar was niet altijd even aanlokkelijk. Soms dunne rijstepap of dikke havermoutpap, heel soms met appel, een rozijn, noot of cocus, maar daar moest je wel beetje naar zoeken. In principe een prima ontbijt, maar na 2 weken, verlangde ik toch wel naar de bruine boterham.
In de eerste week, toen we nog laag zaten en er mooie lunch plekken waren, werd er onderweg een uitgebreide lunch voor ons gekookt. Gewoon op een mooi plekje, sloeg de kok en zijn team de keuken op, en kon echt de lekkerste gerechten voor ons maken. Soms kregen we zelfs patat met een worstje! Favoriete groenten van de kok was wel bloemkool, en minst favoriete onderdeel het vlees. Het beetje vlees dat er was, kwam uit blik, zoals smak, of vis uit blik, maar dat smaakte echt prima. Hoger in de bergen kregen we een lunchpakket mee, met een broodvariant, ei, een chocolate bar en wat koekjes. Een snicker zo hoog in de bergen smaakte echt prima. Maar het is me wel duidelijk geworden, ondanks dat er wat geiten onderweg gesneuveld waren (niet voor ons, maar er was een feestdag, Dashain waardoor er veel geiten geofferd en gegeten worden) ik toch een echte vleeseter ben. Een groepsgenoot had zich goed voorbereid op het gebrek aan vlees en had zijn eigen voorraad bifiworstjes mee. (Echt een aanrader vor de mensen die nog eens de bergen in trekken) Elke keer keken we weer jaloers naar zijn worst. En dankzij mijn neuspray had ik er zelf ook een verdiend.
Het avond eten was erg afwisselend. Of rijst (Dal bhat), pasta of spaghetti (in hun ogen was spaghetti een afwisseling op pasta). Met curry, saus wat groeten. Aan onze vitamine kwamen we dus wel. En elke keer een voorgerecht van soep met popcorn, kroepoek of papadum (of iets anders met een p haha). De soep zag er ongeveer elke keer het zelfde uit, maar was toch steeds of mushroom of mixed vegetable. Alleen de tomaten soep was herkenbaar. Maar smaakte elke keer weer goed, en hoe hoger we zaten, hoe meer strijd om de laatste druppels uit de pan. Het menu van het avond eten werd steeds minder een verrassing, behalve op de rust dag. Toen kregen we momo’s, een lievelings kostje van Esther, en daarom mocht ze mee koken. Zo makkelijk was het niet om het netjes en net zo snel te doen als de keukenjongen, maar het smaakte prima.
Ondanks dat het eten prima smaakte, was ik na 2 weken toch wel klein beetje toe aan wat westerse smaken. Maar ik ben er totaal niet ziek van geworden, heb elke avond met de pot mee kunnen eten, soms wel iets langzamer dan de rest en had ik genoeg energie voor het lopen. Wel echt bijzonder, dat waar we ook zaten, de kok en keukenjongens hy gienisch werkte en elke keer weer een goede maaltijd op ‘tafel’ konden zetten.

Sleep

Over het slapen, heb ik denk het minst te vertellen. Opvallend, want ongeveer de helft van de dag lagen we in de tent. Hoe hoger we zaten, hoe vroeger we de tent in gingen. In eerste instantie niet perse om te slapen, maar omdat in de slaapzak gewoon de warmste plek was. Maar na het avond eten, was er ook vrij weinig meer te doen, dus de avonden dat we nog wakker waren na 20uur, waren zeldzaam. Het record is denk ik om half 7 in de tent, maar toen was het ook wel erg koud. Slapen deden we dus in tenten, voordeel daarvan is, dat wel overal ons kamp konden opzetten. De eerste week nog wel in bewoond gebied. Of op het schoolplein (met alle schattige kinderen eromheen, die na paar dagen iets minder schattig werden), of op de camping. Voordeel van de vaste kampeerplekken was, dat er water en wc in de buurt was. Nouja wc, een gat in de grond, waar je de boodschap met water kon wegspoelen. Hoe hoger we kwamen, hoe ruiger de kamptereinen. Op een terein liepen de buffels voor onze tent. Of op de gletser, waar het haast onmogelijk was om rechte stukken te vinden voor de tent. Voor de boodschappen konden we naar de wc tent, een gat in de grond waar je als je geweest was gewoon even wat zand eroverheen schopte. Goed voor de bovenbeenspieren, en hoe hoger we kwamen hoe beter het ging.
Wassen konden we elke morgen voor de tent, waar we een kom waswater kregen. Ik heb me ook totaal niet vies gevoeld, ondanks dat mijn haar er niet minder vet op werd. Maar met wat weggooi washandjes, was het eigenlijk prima te doen. En eigenlijk is het gewoon super gaaf, om op 5000 meter te kamperen, zonder dat het echt kramperen werd.

Dus moraal van het verhaal, het was echt een top vakantie en ik zou het echt iedereen aanraden om een trekking in Nepal te maken. Zelf zonder al te veel bergsport ervaring is het prima te doen. Alleen zou ik voor beginners niet adviseren om meteen zo hoog te gaan, want 5000 meter hoogte is toch wel even wat anders dan het drielandenpunt. Mocht ik van de week nog moraal hebben, zal ik nog een kort cultureel verslagje typen over Kathmandu. Maar ik sta ook zeker open om er nog heel veel over te vertellen onder het genot van een kopje thee.